ΠΩΣ ΨΑΡΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΑΡΓΟ....

Ο σαργός αποτελεί το κορυφαίο θήραμα στις τεχνικές που συμπεριλαμβάνουν τη χρήση φελλού ακριβώς όπως η τσιπούρα στο

casting και το λαβράκι στο spinning. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναλύουμε τα υπέρ και τα κατά των τεχνικών του εγγλέζικου και του Bolognese

με μέτρο σύγκρισης ψαρευτικές εξορμήσεις για σαργούς σε διαφορετικά μέρη και βάθη

Στόχος και απώτερος σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι το συγκριτικό τεστ για το πια είναι η εν κατακλείδι καλύτερη τεχνική, αλλά για το που και πως μπορούμε να εφαρμόσουμε την κάθε μία ή ακόμα και να συνδυάσουμε τις δύο τεχνικές για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Με το παραπάνω σκεπτικό, διαλέγουμε βραχώδεις τοποθεσίες με διαφορετικά βάθη και μορφολογία βυθού για να πραγματοποιήσουμε ανεξάρτητες ψαρευτικές εξορμήσεις ακόμα και σε δύσκολες για σαργούς εποχές όπως τώρα όπου τα ψάρια είναι αυγομένα και δύσκολα τσιμπάνε στα εργαλεία μας. Οι τοποθεσίες είναι πάρα πολλές αλλά για λόγους αρθρογραφίας θα περιοριστούμε σε τέσσερα διαφορετικά σενάρια. Ο πρώτος τόπος μπορεί να είναι αρκετά βαθύς με βάθος περίπου τρείς οργιές στα πρώτα μέτρα απόσταση από τα βράχια και μετά να αρχίζει μια αποχή που να οδηγεί σε βυθό βάθους ακόμα και 25 ή παραπάνω μέτρων. Ο δεύτερος τόπος μπορεί είναι μια ρηχή ξέρα γεμάτη χαράκια με βάθος έως δύο οργιές που δημιουργεί ένα μεγάλο και ομοιόμορφο πεδίο μάχης σε μεγάλη απόσταση από τα βράχια. Ο τρίτος τόπος μπορεί να είναι από τα πρώτα μέτρα βαθύς στα 10 με 14 περίπου μέτρα βάθος. Ο τέταρτος και τελευταίος τόπος, μπορεί να έχει ενιαίο βάθος έως τρεις οργιές περίπου και η σύσταση του βυθού να αποτελείται από βραχώδεις συστάδες με αραιά φύκια σε διάφορα σημεία του.

Ενδείξεις στο φελλό

Οι σαργοί τσιμπάνε με τουλάχιστον δύο βασικούς τρόπους ανάλογα με το βάθος που τους ψαρεύουμε. Παρόλο που ζουν σε θαλάμια, έχουν τη τάση να ανεβαίνουν αρκετά ψηλότερα για να φάνε γεγονός που ευνοεί τη χρήση bigattini ως δόλωμα και μαλάγρα στις τεχνικές του εγγλέζικου και του Bolognese.

Ο πρώτος τρόπος που παρατηρούμε ειδικά όταν ψαρεύουμε αρκετά ψηλότερα από το βυθό αλλά στο ιδανικό βάθος όπου θέλουν οι σαργοί, είναι η γρήγορη αρπαγή του δολώματός μας και η γρήγορη κάθοδος του ψαριού προς το βυθό με αποτέλεσμα την απότομη εξαφάνιση του φελλού μας, την άμεση παραβολή του καλαμιού μας και την ακουστική πανδαισία των φρένων του μηχανισμού μας. Το ψάρι είναι κατά 99% καρφωμένο από το πλαϊνό μέρος των χειλιών του ανίκανο μεν να μας κόψει το παράμαλλο μας με τα δόντια του, αλλά αρκετά ικανό να μας κόψει το παράμαλλο σε κάποιο βράχο εάν δεν το σταματήσουμε εγκαίρως από τη φόρα που έχει αποκτήσει.

Ο δεύτερος τρόπος είναι αρκετά «πονηρός» κρίνοντας από τις ελάχιστες μετατοπίσεις στη πλεύση του φελλού μας και συμβαίνει κυρίως όταν ψαρεύουμε ελάχιστα πάνω από το βυθό ή αρκετά ψηλότερα από το βάθος στο οποίο θα ήθελαν οι σαργοί. Οι ενδείξεις είναι ελάχιστα «πατήματα» του φελλού μας για λίγα δευτερόλεπτα ή μικρές «πλαϊνές» μετατοπίσεις που μας δείχνουν την παρουσία ψαριού στο δολωμένο μας αγκίστρι αλλά συνάμα μεγάλη επιφυλακτικότητα από μέρος του. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καταπιεί το μικρό αγκίστρι και να μας κόψει το παράμαλλο με τα δόντια κατά τη διαδικασία του καρφώματος ή κατά τη διάρκεια της μάχης εάν δεν καρφώσουμε εγκαίρως τη σωστή στιγμή. Το πώς «διαβάζουμε» σωστά τα τσιμπήματα των επιφυλακτικών σαργών είναι θέμα εμπειρίας που αποκτιέται έπειτα από αρκετές εξορμήσεις για σαργούς αλλά και πειραματισμό σε σχέση με το βάθος που τους ψαρεύουμε. Από προσωπικές εκτιμήσεις, πατήματα και πλάγιο-μετατοπίσεις που διαρκούν για πάνω από δύο τρία δευτερόλεπτα, ισοδυναμούν με κάρφωμα.