Η Ανακάλυψη της ασθένειας συμπιέσεως

Αρχικά η ασθένεια αποσυμπίεσης ήταν γνωστή σαν ασθένεια “caisson” γιατί από αυτήν υπέφεραν κυρίως οι εργάτες που χρησιμοποιούσαν καταδυτικούς κώδωνες. Τα “caissons χρησιμοποιούνταν σε εργασίες όπως είναι το σκάψιμο θεμελίων γεφυρών ή η κατασκευή σηράγγων και τους παρεχόταν συνεχώς συμπιεσμένος αέρας. Όσο αυξάνονταν οι κατασκευές που απαιτούσαν υποβρύχιες εργασίες τόσο αυξανόταν και η ασθένεια.
Το όνομα “bends” για την ασθένεια δόθηκε από τους εργάτες που δούλευαν με καταδυτικές καμπάνες στη γέφυρα του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη. Αυτή είναι η πιο γνωστή ασθένεια των δυτών.
Ένας Γάλλος φυσιολόγος, ο Πολ Μπερτ, ανέλαβε περαιτέρω έρευνα της ασθένειας αποσυμπίεσης και το 1878 ανακάλυψε ότι η αναπνοή αέρα υπό πίεση είχε σαν αποτέλεσμα να διαλύονται ποσότητες αζώτου μέσα στο αίμα και στους ιστούς του σώματος. Αν ξαφνικά σταματήσει να υπάρχει πίεση, τότε το άζωτο μετατρέπεται γρήγορα σε αέριο για να φύγει από το σώμα με φυσικό τρόπο. Σαν συνέπεια δημιουργούνται σε όλο το σώμα φυσαλίδες αερίου οι οποίες προκαλούν τον πόνο που οι πρώτοι δύτες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και τον συνέδεαν με τους ρευματισμούς.
Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ο Μπερτ συνέστησε οι εργαζόμενοι με καταδυτικές καμπάνες να επιστρέφουν αργά στην επιφάνεια. Αυτό είχε άμεση βελτίωση στην υγεία τους και περιόρισε τα θύματα. Ο Μπερτ ανακάλυψε επίσης ότι οι συνέπειες της ασθένειας των δυτών θα ανακουφίζονταν αμέσως με τη χρήση αυξημένης πίεσης και αυτό οδήγησε στην κατασκευή του πρώτου θαλάμου επανασυμπίεσης το 1893 στην Αμερική. Η συσκευή χρησιμοποιήθηκε με ευεργετικά αποτέλεσματα κατά τη διάρκεια της κατασκευής σήραγγας κάτω από τον ποταμό Χάτσον, μεταξύ της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσι.